tocar o violín mentres escoito música, tentando de "entrar" no que escoito, é algo que non me atrevín a facer durante moitísimos anos. ou igual é que non se me ocorréu. o caso é que o fixen de "moi adulta", cando xa perdera o medo de inventar, o medo a que algunha das notas que eu producía non quedara "bonita". supoñíase que xa tiña aprobada a armonía, polos pelos, pero aprobada. o malo é que temos unha especie de temor ao erro que nos impide probar algo novo, pisar herba fora do carreiriño. partimos da base de que as cousas (?) apréndense por turno, unha detrás da outra. e querémolas facer "ben"(?) ou se non, non facelas (!). creo que unha das creencias mais útiles que adquirín en toda a vida, é que para facer algo ben, primeiro hai que facelo mal, e non asustarse. repetir o intento, e se volve a non sair, rir de sí mesm@ pero con bonachonería, e volver a intentalo. o erro é un momento privilexiado no proceso da aprendizaxe. é a hora de abrir as orellas e preguntarse qué pasou, por qué pasou e si é realmente tan malo que pasara. e outra cousa que aprendín é que as mellores descubertas que somos quen de facer, é complexo explicar a outr@ cómo as fixemos, porque o que acontece de xeito subconscente non é facil de tirar á superficie. isto viña a que agora disfroito moitísimo tocando "por riba" dun cd de calquera xénero ou estilo, e sufro pouquísimo cando meto unha nota errada. e podo decir que erro moitas menos notas que daquela, cando aspiraba a facelas todas ben...e creo que empezo a entender mellor a armonía que aprendín de estudante, agora que a uso, para pasálo ben, ou chámalle crear. non xa para aprobar exames.
Sem comentários:
Enviar um comentário