aínda que semelle un sobreentendido, merece a pena lembrar que todo canto facemos (en violín e fóra del) sucede nun espazo e nun tempo. sentir ese espazo e ese tempo como a circunstancia que nos rodea, dispoñer dese espazo e ese tempo coa sensibilidade atenta á sua continuidade e á súa entidade real é moi importante. tocar o violín é, ante todo, moverse. de qué xeito, cándo e como, son preguntas que non atopan resposta na partitura, pero sí no corpo. xeralmente movémonos sen okupar realmente todo o espazo do que dispoñemos. xeralmente, a nosa percepción do tempo é fragmentaria e contén ocos valeiros nos que a danza do corpo interrúmpese. deixar que o tempo transcurra con tranquilidade e facer que o espazo tomado sexa suficiente e continuo son cuestións de gran importancia para a resolución de todo tipo de tarefas humanas, entre elas tocar o violín, pero non só eso. observade como camiñan as persoas na rúa, como falan. atendede á vosa respiración e atoparedes con frecuendia inarmonías, rixideces, carencias. mirade voar ou cantar un paxaro, mirade saltar un gato. a ningún deles se lle ocorrería mirar o reloxo, poñer un metrónomo, pedir o "la", medir o ángulo en que salta ou voa. cando fumos nenos, non nos diferenciábamos moito dun gatiño pequeno. todo o que facemos mal é adquirido. convén darlle voltas a esta idea.
