BELEZA

ola de novo. imposibel explicar o longo silencio, que só foi silencio verbal. o violin segueu a soar, por sorte para min. gracias, brais, polo ánimo para seguer a escreber. hoxe teño a impresion de non ter case que nada para decir do platero de catro cordas que me acompaña, tan violento é o cadro que me ensina a vida e tan pequena a superficie que nese cadro roto semella ocupar o violín. demasiadas guerras e demasiada fame constituen un escenario no que a beleza chega a semellar grotesca. e probablemente así sería se non fose porque a beleza é necesaria. estou certa de que a beleza é necesaria por razóns extraordinariamente profundas. nada, se non fose esa necesidade, explicaría que un ser humán cree poemas nunha cela de prisión baixo terra que mide un metro por un metro. nada, se non fose esa necesidade, xustificaría que cada día homes e mulleres das mais variadas nacionalidades morran no intento de conquerir espacio para instaurar a xustiza, (que é beleza), e a beleza, (que é xusta porque se corresponde coas necesidades mais profundas, primitivas e consustanciais a este pobre animal que somos, e que ás veces, toca o violín...