veño de escoitar as audicións d@s alumn@s do meu centro, antes do antroido. un pracer, escoitar músic@s xoves, en pleno proceso de formacion, capaces dunha interpretación artística profunda, adulta e intelixente.
tod@s tocaron dun xeito netamente distinto ao da última clase antes da audicion. claramente mellor, en clave artística, malia os fallos.
teño, porén, a certeza de que caseque tod@s sentíronse máis carenciad@s, máis imperfect@s que na clase. e mooooito máis que na casa. as horas posteriores a un compromiso público de síntese deberían de ser horas de intensa reflexión. unha reflexión moi fría e desapaixoada. non vale, non abonda laiarse de que na casa saía mellor (lema da simpática camisola exposta na cafetería de loli e tito). na casa sentiámonos máis libres, máis tranquil@s, máis enteir@s. a pregunta é: ¿por que? a resposta correcta é distinta para cada persoa. non hai unha resposta estándar. ten que haber unha resposta propia para quen xa serenad@, se sitúa fronte á lembranza do evento e mira para ela, buscando pantasmas que atrapar, mirar, entender e, se cadra (se cadra) logo esconxurar. non se trata, nunha desas, de rexeitar o medo. pode tratarse de asumilo con senso do humor.
