18/01/08

ANTE TODO, MOITA CALMA


relendo a entrada que titulei "ensinadeprender", o dito en último lugar (aquelo de que a maior parte do tempo temos un único oínte que é precisamente quen toca, eu, ou tí) caio na conta de que non sempre somos @ mellor oínte de nós mesm@s.... frecuentemente somos un autooínte intolerante, nervoso, impaciente, falto de delicadeza. esto non é un problema insignificante e atinxe a niveis moi profundos da autoestima e a niveis moi profundos da concentración, ferramenta importante donde as haxa. non é raro que nos escoitemos a nós mesm@s seguindo o patrón de conducta dun mestre severísimo ao que lle temos non menos medo que a o xurado dun concurso internacional. ollo. ahi entran conceptos esterilizantes como o do "nivel" entendido como algo abstracto e ameazante. entran sentimentos de culpa ligados ao trauma de "xa vou vell@ para tocar así". entran oscuros sentimentos de dúbida sobre as nosas capacidades, e inútiles impulsos de compararnos con outr@s aos que consideramos referentes ou modelos. estar concentrad@s equivale a ser oíntes atent@s e desprexuiciad@s de nós mesm@s. quero decir: ser incapaces de apreciar os nosos acertos e disfrutar diles, non é menos perigoso que ser xordos cara aos nosos propios fallos. o referente realmente importante (e obxectivamente útil) non é outr@ que @ violinista que queremos ser e que indubidablemente habemos de ser se nos poñemos a elo con calma, con cautela, nun estado de alerta agudo pero sereno, intenso e permanente. os nosos erros son a nosa principal escola. se eles nos inmobilizan, nos frustran, nos impiden oir e sentir con claridade, ficamos incapacitad@s para examinalos, para entendelos, para superalos.

Sem comentários: